Porozstawiani po kątach

Ach jaka dumna byłam wczoraj, że zdecydowaliśmy się przenieść Claudię do swojego pokoju. Oczami wyobraźni widziałam tę pierwszą przespaną noc tylko z mężem. W końcu można podnieść kołdrę z szelestem, przekręcić się na drugi bok nie myśląc, że zaraz kogoś obudzę, wejść do łazienki i w spokoju się umyć nawet z włączonym wentylatorem. 

No i prawie marzenia się ziściły. Prawie, bo pobudek było tyle samo co zawsze (chyba 4 razy wędrowałam do Claudii pokoju, w półśnie, dlatego nie pamiętam).

Powiecie - przecież to pierwsza noc, nowy dom, nowe otoczenie, niemożliwością by było przespanie przez córkę całej nocy ot tak. Do tego uzależnionej od nocnej piersi. Macie rację, ale po prawie 11 miesiącach o niczym bardziej nie marzę, jak o przespanej CAŁEJ nocy. Czuję, że przeniesienie małej do jej pokoju to pierwszy duży krok w tym kierunku. Wierzę, że za pare dni, tygodni, a może miesięcy w końcu maluch pojmie, że w nocy się śpi, a nie je :). Większa frustracja jest tylko, kiedy czytam blogi innych mam, które się chwalą, że dziecko przesypia całe noce, a jest młodsze od Claudii. No cóż, mają szczęście. Ja wiem, że każde dziecko jest inne i na każdego przyjdzie pora. Najwidoczniej ta moja mała dama jeszcze mnie w nocy potrzebuje, chce mojego ciepła, zapachu, mleczka, bliskości. Przecież nie robi mi tego na złość. Kocha mnie i dlatego mnie w nocy woła, aby ją przytulić by znowu mogła kolorowo śnić. 

Mimo wszystko, za kilka tygodni, podejmę się walki z nocnym odstawieniem piersi. Będzie ciężko. Będzie płaczliwie. Tak było w styczniu podczas uczenia samodzielnego zasypiania. 

Szczerze, tej nocy było mi jakoś pusto. Dziwnie. Przyjemnie, ale dziwnie. Wiedziałam, że zaraz za ścianą jest córeczka, ale ja co chwila się budziłam i patrzyłam w monitor niani, czy wszystko w porządku. Wiem, że są mamy które za żadne skarb nie chcą dziecka nawet położyć do swojego łóżeczka, ale śpią wszyscy razem. To nie dla mnie. Uważam, że każdy ma swoje miejsce i im szybciej to zrozumie tym lepiej. To, że nie śpię z dzieckiem, nie znaczy, że go nie kocham. Chcę ją nauczyć samodzielności, jakkolwiek to nie brzmi w odniesieniu do 11 miesięcznego dziecka, ale skoro w tym wieku dziecko rozumie, że jest osobną jednostką to czemu nie nauczyć jej, że potrafi zrobić coś SAMA bez mamy i taty. Wszystko powoli, na wyczucie. Dobrze, że pierwsza noc nie była ani gorsza ani lepsza. To mi tylko dało do zrozumienia, że Claudii wszystko jedno gdzie śpi, oby mama była, kiedy tylko ona się obudzi. 

Może są jakieś mamy z poradami odnośnie odstawienia nocnego karmienia piersią? Jak, kiedy, co, dlaczego? :-) Dajcie znać.

A Claudię będzie codziennie budził taki widok :)